போதி தர்மன் வாழ்க்கை வரலாறு 02
போதி தர்மன் வாழ்க்கை வரலாறு 02
போதிதர்மா பற்றிய தொன்மையான பதிவுகள் எதுவும் நம்பகத்தன்மை வாய்ந்தவையாக இல்லை என்றே வரலாற்று அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். அவரைப் பற்றிய புனைவுகள் நிறைய பின்னப்பட்டுள்ளன. குங்ஃபூ கலை பற்றி அவரின் பெயரால் அழைக்கப்படும் நூல்களும் வேறு யாரோ எழுதியவை என்றே சொல்லப்படுகின்றன.
போதிதர்மா தன் கைகளால் நேரடியாக எந்தப் புத்தகத்தையும் எழுதவில்லை. அவருடைய போதனைகளை அவரின் சீடர்கள் பதிவு செய்து வைத்துள்ளார்கள். போதிதர்மாவின் கதையை ‘non-linear’ அமைப்பில் சொல்லிச் செல்ல விரும்புகிறேன்.
போதிதர்மாவுக்கும் குங்ஃபூ கலைக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்பதை முதலில் பார்ப்போம். தமிழகத்தில் இருந்து சீனா சென்ற போதிதர்மா (ஆம், போதிதர்மா ஒரு தமிழர்!) மன்னர் ’வூ-டி’யைச் சந்தித்த பிறகு யாங்க்ஸி நதியைக் கடந்து ஹெனான் பகுதியின் மலைச் சிகரங்களில் உள்ள ஷாவொலின் மடலாயத்திற்கு வந்து சேர்கிறார்.
அங்கு தியானம் செய்துகொண்டிருந்த புத்த பிட்சுக்களைப் பார்த்தபோது அவருக்குப் பெரிதும் ஏமாற்றமாக இருந்தது. நாட்பட்ட பட்டினியாலும் தவத்தாலும் அவர்களின் தேகங்கள் வத்தலும் தொத்தலுமாக இருந்தன. ஆன்மிகவாதிகள் என்றால் இப்படி சோப்ளாங்கிகளாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர்களின் மனதில் ஒரு தவறான கருத்து கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்திருப்பதை அவர் கண்டார்.
அவர்களின் ஆன்மா ஒளி வீசிக் கொண்டிருந்தாலும்
உடல் படு மோசமாக இருந்தது. போதிதர்மா ஒரு முழுமைவாதி. உடல் ஆராதனைக்கு உரியது என்னும் கருத்துடையவர். ஓர் ஆன்மிகவாதிக்கு உடல் உறுதியாக இருக்க வேண்டும் என்பதை அந்த பிட்சுக்களுக்கு எடுத்துச் சொல்லி அதற்கான செய்முறைகளை அவர்களுக்கு வகுத்துக் கொடுப்பதாக வாக்களிக்கிறார். அதற்காக அருகில் இருந்த ஒரு குகையில் ஒன்பது வருடங்கள் தியானம் செய்கிறார் போதிதர்மா. ஒன்பது வருடங்களும் அவர் ஒரு சுவற்றைப் பார்த்தபடி அமர்ந்து தியானம் செய்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. (இது என்ன வகை தியானமோ தெரியவில்லை. ஓஷோ இந்த தியானத்தைத் தன் சீடர்களுக்குச் சொல்லிக்கொடுத்திருக்கிறார். கம்பம் நகரில் அடங்கியுள்ள சூஃபி மகான் அம்பா நாயகம் (ரஹ்) அவர்கள் இதுபோல் சுவற்றைப் பார்த்தபடி பல வருடங்கள் அமர்ந்திருந்ததாகக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.)
அங்கு தியானம் செய்துகொண்டிருந்த புத்த பிட்சுக்களைப் பார்த்தபோது அவருக்குப் பெரிதும் ஏமாற்றமாக இருந்தது. நாட்பட்ட பட்டினியாலும் தவத்தாலும் அவர்களின் தேகங்கள் வத்தலும் தொத்தலுமாக இருந்தன. ஆன்மிகவாதிகள் என்றால் இப்படி சோப்ளாங்கிகளாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர்களின் மனதில் ஒரு தவறான கருத்து கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்திருப்பதை அவர் கண்டார்.
அவர்களின் ஆன்மா ஒளி வீசிக் கொண்டிருந்தாலும்
ஒன்பது வருடங்கள் தியானம் செய்த போதிதர்மா அங்கிருந்து கிளம்பியபோது அந்த இடத்தில் இரும்புப் பெட்டி ஒன்றை விட்டுச் செல்கிறார். பிட்சுக்கள் அதைத் திறந்து பார்த்தபோது அதில் இரண்டு கிரந்தங்கள் இருந்தன. ”க்ஸி சுய் ஜிங்” (மஜ்ஜை சுத்திகரிப்பு) மற்றும் “யி ஜின் ஜிங்” (தசைகளின் மாற்றம்) என்னும் நூல்கள் அவை. இவற்றில் முதல் நூலை போதிதர்மாவின் சீடரான ஹுய்கே என்பவர் எடுத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து மறைந்து போகிறார். இரண்டாம் நூலை புத்த பிட்சுக்கள் எடுத்துக்கொண்டு அதில் இருந்த பயிற்சிகளை மாற்றியமைத்து ஷாவொலின் குங்ஃபூ கலையாக மாற்றிவிட்டார்கள்.
இப்படித்தான் போதிதர்மா குங்ஃபூவின் பிதாமகராக புனையப்பட்டார் என்று டாங் ஹாவோ, ஸூசென், மத்ஸுடா ர்யூச்சி, லின் போயுவான் போன்ற வரலாற்று அறிஞர்கள் கூறுகிறார்கள்.
இப்படித்தான் போதிதர்மா குங்ஃபூவின் பிதாமகராக புனையப்பட்டார் என்று டாங் ஹாவோ, ஸூசென், மத்ஸுடா ர்யூச்சி, லின் போயுவான் போன்ற வரலாற்று அறிஞர்கள் கூறுகிறார்கள்.
இது ஒரு புனைவுக்கதையாகவே இருந்தாலும் இதில் அற்புதமான ஒரு உள்-பார்வை (insight) இருக்கிறது. அதாவது, போதிதர்மா மனம்-உடல் இரண்டையுமே வலிவுள்ளதாக மாற்றுவதற்கான பயிற்சிகளைத்தான் வழங்கியிருக்கிறார். மஜ்ஜை என்பது அகத்தைக் குறிக்கும். தசைகள் என்பது உடலைக் குறிக்கும். இன்னொரு பார்வையில் மஜ்ஜை என்பது ஆன்மிக சாராம்சத்தைக் குறிக்கும். தசைகள் என்பவை புறச் சடங்குகளைக் குறிக்கும். ஆனால் அந்த பிட்சுக்கள் போதிதர்மாவின் ஆன்மிக சாராம்சத்தை விளங்கிக்கொள்ளும் நிலையில் இல்லை.
எனவே அது ஒரு சீடரின் வழியே ரகசியமாக்கப்பட்டு விட்டது. பிட்சுக்கள் புறச்சடங்குகளை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டார்கள். அதனைப் போர்க்கலையாக மாற்றிவிட்டார்கள்!
எனவே அது ஒரு சீடரின் வழியே ரகசியமாக்கப்பட்டு விட்டது. பிட்சுக்கள் புறச்சடங்குகளை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டார்கள். அதனைப் போர்க்கலையாக மாற்றிவிட்டார்கள்!
இதில் இன்னொரு புள்ளியும் கவனத்திற்குரியது. அதாவது, போதிதர்மா சீனாவிற்குச் சென்றபோதே அங்கே பௌத்த மதம் ஏற்கனவே பரவியிருந்தது. பிறகு ஏன் போதிதர்மா சீனாவிற்குச் சென்றார்? இதற்கான அருமையான விளக்கத்தை ஓஷோவின் “BODHIDHARMA – THE GREATEST ZEN MASTER” என்னும் நூலில் காணலாம். போதிதர்மா ஓஷோவைக் கவர்ந்த மிக முக்கியமான ஆன்மிக ஆளுமை. போதிதர்மா புத்தருக்கு அறுநூறு வருடங்கள் பின்னால் தோன்றியவர். அவர் சீனா செல்வதற்கு ஆறு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே பௌத்தம் அங்கே சென்றுவிட்டது. போதிதர்மா பௌத்த குரு-சிஷ்ய மரபில் இருபத்தெட்டாவது தலைமைக் குருவாக வருகிறார். ஜென் ஞானியான அவருடைய குரு ஒரு பெண் ஞானி! அவரின் பெயர் ‘ப்ரக்யதாரா’. அவர்தான் போதிதர்மாவை சீனாவிற்குச் செல்லும்படி கட்டளையிட்டவர். சீனாவில் பௌத்த மதத்தின் சடங்குகள் மட்டும் இருந்தன. அவை ஆன்மிக சாரமற்று வெறும் சக்கைகளாக இருந்தன. கன்ஃப்யூசியஸின் ‘அறத்துப்பால்’ மீண்டும் மீண்டும் மக்களைக் காய்ச்சிக்கொண்டிருந்தது. லாஓஸு, சுவாங்க்ஸு மற்றும் லெய்ஸு ஆகிய தாவோ மூலவர்கள் உருவாக்கிய அற்புதமான ஆன்மிக நெறி பொதுமக்களிடம் சென்று சேராமல் இருந்தது. இந்தச் சூழலில்தான் போதிதர்மாவின் பணி தேவைப்படுகிறது. அப்பணியால் பௌத்தம் தாவோவுடன் இணைந்து ‘ச்சான்’ (chan) ஆகிப் பின்பு அது ஜப்பானில் ’ஜென்’ (ZEN) என்பதாக வடிவம் கொண்டுவிட்டது. இது ஒரு மகத்தான ஆன்மிகப் புரட்சி!
புறச்சடங்குகள் வெகுஜனங்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுவதும், ஆன்மிக சாராம்சம் தகுதியான சிலரால் மட்டுமே ரகசியமாகப் பேணப்படுவதுமான நிலையை நாம் எல்லாச் சமயங்களிலும் பார்க்க முடியும். உதாரணமாக, இஸ்லாத்தில் சூஃபி மரபு தோன்றுவதன் புள்ளியைக் காட்டும் ஒரு நபிமொழியைப் பாருங்கள்:
“அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடமிருந்து (மார்க்கக் கல்வியின்) இரண்டு பாத்திரங்களை நான் பாதுகாத்துக் கொண்டேன். அவற்றில் ஒன்றை நான் பரப்பி விட்டேன். மற்றொன்றை நான் பரப்பியிருந்தால் என் அடித்தொண்டை வெட்டப்பட்டிருக்கும்.” (அறிவிப்பாளர்: அபூஹுரைரா(ரலி), நூல்: புகாரி, அத்தியாயம் 3 – கிதாபுல் இல்ம், ஹதீஸ் எண்:120)
“அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடமிருந்து (மார்க்கக் கல்வியின்) இரண்டு பாத்திரங்களை நான் பாதுகாத்துக் கொண்டேன். அவற்றில் ஒன்றை நான் பரப்பி விட்டேன். மற்றொன்றை நான் பரப்பியிருந்தால் என் அடித்தொண்டை வெட்டப்பட்டிருக்கும்.” (அறிவிப்பாளர்: அபூஹுரைரா(ரலி), நூல்: புகாரி, அத்தியாயம் 3 – கிதாபுல் இல்ம், ஹதீஸ் எண்:120)
புத்தரைப் போலவே போதிதர்மாவும் ஓர் இளவரசர். அவர் பல்லவ மன்னனின் மகன் என்று சொல்லப்படுகிறது. ‘களறிப்பயட்டு’ என்னும் தற்காப்புக் கலை வளர்ந்திருந்த கேரளப்பகுதியில் இருந்தவர் என்று ஒரு கருத்தும் உள்ளது. புத்தரின் போதனைகளால் ஈர்க்கப்பட்ட போதிதர்மா அரச வாழ்வைத் துறந்து பௌத்த நெறியில் தீட்சை பெற்றுக்கொண்டார்.
அரச வாழ்வைத் துறந்து ஆன்மத் தேடலில் நாடோடியாகக் கிளம்புகிறேன் என்ற தன் முடிவை போதிதர்மா சொன்னபோது மன்னர் அவரைத் தடுத்தார். போதிதர்மா அவரை நோக்கி “சாவை விட்டும் என்னை நீங்கள் காக்க முடியும் என்றால் இங்கேயே இருக்கிறேன். உங்களால் அது முடியாது என்றால் நான் புறப்படுவதைத் தடுக்காதீர்கள்” என்று சொன்னார். ஆனால், மரணத்தை விட்டு ஒருவரை எந்த மனிதரால்தான் காப்பாற்ற முடியும்? எனவே கண்ணீரோடும் ஆசிகளோடும் மன்னர் தன் இளவரசனை அனுப்பிவைத்தார். அப்படிப் புறப்பட்டவர்தான் போதிதர்மா.
தன் குரு ப்ரக்யதாராவின் மறைவிற்கும் பின் அவரின் கட்டளையை நிறைவேற்ற போதிதர்மா கி.பி.520-ல் சீனா சென்றார். இந்தியாவிலிருந்து ஒரு மகாஞானி – பௌத்த மதத்தின் 28-வது தலைமைக்குரு - வருகிறார் என்பதை அறிந்த நான்ஜிங் பிரதேச மன்னர் லியாங் வூ-டி அவருக்கு பிரம்மாண்டமான வரவேற்பு அளிக்கிறார். அப்போது அவர் போதிதர்மாவிடம் கேட்ட கேள்வியும் அதற்கு போதிதர்மா சொன்ன பதிலும் மிகவும் சுவையானவை. போதிதர்மா எப்படிப்பட்ட ஞானி என்று காட்ட அது ஒரு சோற்றுப்பதம்.
ஓஷோவின் வார்த்தையில் சொல்வதென்றால் போதிதர்மா ஒரு கிளர்ச்சியாளர் (REBEL). அவருடைய அகப்பார்வை சடங்குகளின் தோலையும் சதையையும் எலும்பையும் துளைத்து நேராக மஜ்ஜையைத் தொடுவது. மன்னர் வூ-டி சீனாவில் நிறைய புத்த மடாலயங்களைக் கட்டியிருந்தார், அதில் பல்லாயிரம் பிட்சுக்களுக்கு போஷகம் அளித்து வந்தார். எனவே அவர் தன்
பௌத்தத் தொண்டினைச் சுட்டிக்காட்டி போதிதர்மரிடம் கேட்டார், “மகாஞானியே! என்னுடைய இந்த தர்ம காரியங்களுக்காக சொர்க்கத்தில் நான் பெறப்போகும் சன்மானம் என்ன?” இதைக் கேட்டதும் போதிதர்மா மிக நிதானமாகச் சொன்னார், “உங்களின் காரியங்களுக்கு எவ்வித நன்மையும் இல்லை. நீங்கள் நேராக நரகத்தில்தான் விழுவீர்கள்.” இந்த விடையைக் கேட்டு மன்னருக்கு ஆத்திரமும் குழப்பமும் அதிர்ச்சியும் கலந்த உணர்வு ஏற்பட்டது. போதிதர்மா ஏன் அப்படிச் சொன்னார்? அந்த மன்னர் பெயருக்காகவும் புகழுக்காகவும்தான் அந்த தர்ம காரியங்களை எல்லாம் செய்துவந்தார் என்பதை அவரைப் பார்த்ததுமே போதிதர்மா கண்டுவிட்டார். போதிதர்மா போன்ற ஒரு ஞானியின் கண்கள் உள்ளத்தை ஊடுறுவும் எக்ஸ்ரே கதிர்கள் கொண்டவையாகத்தான் இருக்கும்! சுயநல எண்ணத்துடன் நிறைவேற்றப்படும் தர்ம காரியங்களுக்கு எந்த மதிப்பும் இல்லை என்பதைத்தான் அவர் அப்படிச் சுட்டிக்காட்டினார்.
போதிதர்மாவைப் பற்றிப் பேசும்போது மறக்காமல் பேசவேண்டிய இன்னொரு விஷயம் தேநீர். ஆமாம், குங்ஃபூ கலையின் பிதாமகர் என்று அவர் சிலாகிக்கப்படுவது போலவே தேநீரைக் கண்டுபிடித்தவர் என்றும் போற்றப்படுகிறார். தேநீர் என்பது சீனர்களின் வாழ்வில் மிக முக்கியமான அம்சமாக விளங்குகிறது. ஜென் நெறியில் தேநீர் என்பது விழிப்புணர்வின், ஞானத்தின் குறியீடு. அலுவலகங்களில் நாமும்கூட கொஞ்சம் அசமந்தமாக உணர்ந்தால் தேநீர் பருகிவர கடை நோக்கி நடையைக் கட்டுகிறோம் அல்லவா? ஆனால், நாம் அரசியல் அல்லது கிசுகிசு பேசிக்கொண்டே, போண்டா, வடை அல்லது பஜ்ஜியைக் கடித்துக்கொண்டே அருந்துவது போல் சீனாவிலும் ஜப்பானிலும் உள்ள ஜென் மக்கள் தேநீர் அருந்துவதில்லை. அப்படிச் செய்வது அவர்களுக்குத் தெய்வ குத்தம்! நரகத்தில் தள்ளிவிடக்கூடிய பாவம். தேநீர் பருகுவது என்பது அவர்களுக்கு ஒரு நுட்பமான கலை, ஆழமான தியானம், ஒருவகை தாம்பத்ய சம்போகம்!
மேலும், அவர்கள் அருந்துவது ஆங்கிலேயன் விரும்பிப் பருகும் தூசித் தேநீர் (dust tea) அல்ல. அவர்கள் பருகுவது பச்சைத் தேநீர் (Green Tea) அல்லது வெண் தேநீர் (White Tea).
சரி, தேநீரை போதிதர்மா எப்படிக் கண்டுபிடித்தார் என்பதைப் பார்ப்போம். இது ஒரு தொன்மக் கதையாக ஜென் வட்டாரத்தில் சொல்லப்பட்டு வருகிறது. போதிதர்மா இரவும் பகலும் தொடர்ந்து தியானம் செய்து வந்தார். அப்படி இருக்கையில் அடிக்கடி சொக்கிக்கொண்டு தூக்கம் வந்தது. தியான நிலையில் இருந்து நழுவித் தூக்கத்தில் மனம் விழுவதை எண்ணி அவருக்குத் தன்மீதே கோபம் வந்தது. ஒரு நாள் அவர் தன் இமைகளைப் பிய்த்து மண்ணில் வீசியெறிந்தார். அவை விழுந்த இடத்தில் புதர் ஒன்று முளைத்தது. அவர் தியானம் செய்து கொண்டிருந்த மலையின் பெயர் ’டாய்’. எனவே அந்த மூலிகை சீன மொழியில் ‘டே’ என்று அழைக்கப்பட்டது. அதன் இலைகளைக் கொதிநீரில் போட்டு கசாயம் வைத்துக் குடித்தபோது சோம்பலை நீக்கிப் புத்துணர்ச்சி ஏற்படுவதை அறிந்தார்கள். அப்போதிலிருந்து தேநீர் அருந்துவது ஜென் நெறியிலும் சீனக் கலாச்சாரத்திலும் ஒரு முக்கியமான நிகழ்வாக, தியான முறையின் ஒரு அங்கமாக நிறைவேற்றப்பட்டு வருகிறது.
போதிதர்மா ஒரு முரட்டு மனிதர் என்பதை முன்பே சொன்னேன். அவர் தன் கையில் எப்போதும் ஒரு கைத்தடி வைத்திருப்பார். மகாத்மா காந்தி வைத்திருப்பது போன்று வழவழப்பான நேரான கைத்தடி அல்ல அது. காந்திஜி வைத்திருந்தது அஹிம்ஸா கைத்தடி. போதிதர்மா தன்னைப் போலவே கரடு முரடான கைத்தடி வைத்திருந்தார். பேருக்குத்தான் அது கைத்தடியே தவிர, அதைப் பார்த்தால் அவர் ஏதோ ஒரு மரத்தையே வேறோடு பிடுங்கி வைத்திருப்பது போல் இருக்கும். முண்டு முடிச்சு உள்ள அந்தத் தடியை அவர் ஆன்மிக போதனைக்கும் பயன்படுத்தினார். அதாவது, ‘மனம் அலைபாய்ந்து கொண்டே இருக்கிறது மாஸ்டர்’, ‘மனம் குரங்கு போல் தாவிக்கொண்டே இருக்கிறது மாஸ்டர்’, ‘மனதிலிருந்து விடுதலை அடைவது எப்படி?’ என்றெல்லாம் கேட்டுக்கொண்டு வரும் சீடர்களை நோக்கி, “அப்படியா அந்த மனதைப் பிடித்துக் கொண்டு வாருங்கள். ஒரே அடியில் போட்டுத் தள்ளிவிடுகிறேன்.” என்று சொல்லித் தன் கைத்தடியைக் காட்டுவார்! (இந்தக் கைத்தடியை போதிதர்மா வைத்திருப்பதாக ‘ஏழாம் அறிவு’ திரைப்படத்தில் காட்சிப் படுத்தியிருப்பதைப் பார்க்க நன்றாக இருக்கிறது.)
இதையெல்லாம் படிக்கும்போது அவர் ஒரு தமாஷ் பேர்வழியாக நமக்குத் தெரியலாம். அது உண்மைதான். ஜென் நெறியில் தமாஷ் செய்யத் தெரியவில்லை என்றால் ஞானம் அடைந்த குருவாக ஏற்றுக்கொள்ளவே மாட்டார்கள். ஞானத்தின் அலாதியான சுவைகளில் நகைச்சுவை அவர்களுக்குப் பிரதானமானது. சூஃபி மரபில் நகைச்சுவைக்கு ஒரே ஒரு முல்லா நஸ்ருத்தீன் மட்டுமே இருக்கிறார். ஆனால் ஜென்னில் ஏறத்தாழ எல்லா ஞானிகளுமே முல்லாக்கள்தான்!
போதிதர்மா தன் கடைசிக் காலத்தில் இமயமலைப் பகுதிக்குச் செல்ல விரும்பினார். ஹாய்கோ என்னும் சீடனைத் தன் வாரிசாக அறிவித்தார். இதனால் அவர் மேல் மனத்தாபம் கொண்ட ஒருசில சீடர்கள் அவரின் உணவில் விஷம் வைத்து விட்டார்கள். அதை உண்ட போதிதர்மா ‘கோமா’வில் விழுந்தார். அவர் இறந்துவிட்டதாக அறிவித்து மடாலயத்திலேயே அவரைப் புதைத்துவிட்டார்கள். இது நடந்து சில நாட்கள் கழித்து சீனாவின் எல்லையில் அவர் நடந்து செல்வதை எல்லைக் காவல்காரன் ஒருவன் காண்கிறான். அவனுக்கு போதிதர்மாவை நன்றாகத் தெரியும். அவர் தன் கைத்தடியின் முனையில் ஒற்றைச் செருப்பைக் கட்டித் தொங்க விட்டிருப்பதைக் கண்டு அதற்கான காரணத்தை வினவுகிறான். “மடாலயத்திற்குப் போய் என்னை நீ இந்தக் கோலத்தில் பார்த்ததாகச் சொல். விவரம் உனக்கே விளங்கும்” என்று போதிதர்மா அவனிடம் சொல்லிவிட்டு எல்லையைக் கடந்து இமயமலைக்குச் சென்றுவிட்டார். அந்தக் காவலன் மடாலயத்திற்குச் சென்று தான் போதிதர்மாவைப் பார்த்ததாகச் சொல்கிறான். அவர்கள் அவரின் கல்லறையைத் திறந்து பார்த்தபோது அதனுள் அவருடைய மற்றொரு செருப்பு மட்டும் கிடப்பதைப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைகிறார்கள். இப்படியாக போதிதர்மாவின் முடிவு சொல்லப்படுகிறது.
போதிதர்மா பிறந்த பல்லவ குலம் எங்கிருந்தது?
அலெக்சாண்டர் இந்தியாமீது படையெடுத்து வெற்றிபெற்றது, பின் தாய்நாடு திரும்பியது பற்றி அனைவருக்கும் தெரியும். போகும் பொழுது தாம் வென்ற பகுதிகளை நிர்வாகம் செய்ய அவர் ஒரு படைத் தளபதியையும் படை வீரர்களையும் விட்டுச் சென்றார் என்கிறது வரலாறு.
அந்தக் காலகட்டத்தில்தான் சந்திரகுப்த மௌரியர் மௌரியப் பேரரசைத் தோற்றுவித்தார். சில காலத் திற்குப் பின் மௌரியப் பேரரசு வலிகுன்றியது.
அதேசமயத்தில் அதாவது கி.மு. 234-ல் சாதவாகனப் பேரரசு தக்காணத்தில் தோன்றியது. இவர்கள் பிராமண மதத்தைப் பின்பற்றியவர்கள். ஏறக்குறைய 450 ஆண்டுக்காலம் சாதவாகனர்களின் பேரரசு நீடித்திருந்தது. அது வலி குன்றிய காலத்தில் பல்லவ ஆட்சி தொடங்கியது.
அதற்கு முன்பு பல்லவர்கள் சாதவாகனப் பேரரசின் படைத் தலைவர்களாய் இருந்தனர் என்று தெரிகிறது. கி.பி. 80 முதல் கி.பி. 104 வரையில் அரசாண்ட சாதவாகனப் பேரரசனான கௌதமி புத்திர சதகர்ணி சகர், பல்லவர், யவனர் ஆகியவர்களை அழித்தவனென்று வர்ணிக்கப்பட்டான். இதன்மூலம் அலெக்சாண்டர் படையெடுப்பின்போது வந்த யவனர்கள் வடஇந்தியா மட்டுமல்லாது தென்னிந்தியா வரை பரவி, அங்கங்கே படைத் தளபதிகளாய் இருந்தனர் என்பதை அறியலாம்.
இப்படி ஆந்திர நாட்டிலிருந்து வடஇந்தியா வரை பரவியிருந்த மிகப் பெரிய சாதவாகனப் பேரரசு அழிந்தபோது, அதன் பல பகுதிகளையும் ஆங்காங்கு பொறுப்பில் இருந்தவர்கள் ஆளத் தொடங்கினர்.
அப்படித்தான் அந்தப் பேரரசின் தென்கிழக்குப் பகுதியில் பல்லவர்கள் தங்களுடைய ஆட்சியை நிறுவினார்கள். அவர்கள் தங்களைப் பரத்துவாஜ கோத்திரத்தினர் என்று கூறிக்கொண்டனர்.
பல்லவர்கள் பிராமண மதத்தைப் பின்பற்றினார் கள். அவர்கள் ஆட்சி பெற்ற முதல் சில நூற்றாண்டு களில் வெளியிட்ட செப்பேடுகளும் பட்டயங்களும் வடமொழியிலேயே அமைந்திருந்தன. பாரவி, தண்டி போன்ற வடமொழிப் புலவர்களையே ஆதரித்தனர். யாகங்களைச் செய்து தான- தருமங்களையும் செய்தனர்.
முற்காலப் பல்லவனான ஸ்கந்தவர்மன் அரசனாயி ருந்த காலத்தில் பல்லவ ராஜ்ஜியம் வடக்கே கிருஷ்ணா நதி வரையிலும், மேற்கே அரபிக்கடல் வரையிலும் பரவியிருந்தது. இடைக்காலப் பல்லவருள் ஒருவனான குமாரவிஷ்ணு கைநழுவிப் போயிருந்த காஞ்சியைக் கைப்பற்றினான். இவனுக்கு மூன்றாவது மகனாகப் பிறந்தவரே போதிதர்மர் என்று அறியப்பெற்ற புத்த வர்மன் ஆவார்.
கந்தவர்மன் IV-னின் மூன்று மகன்களென அறியப்படுவோர்
1.நந்திவர்மன் I
2.குமாரவிஷ்ணு II
3.புத்தவர்மன் (போதிதர்மா) (பௌத்தவர்மப் பல்லவன்)
11. கால ஒற்றுமை
1. போதிதர்மாவின் காலமென பதிவுகள் கூறுவது (கி.பி.475-550)
2.விஷ்ணுகோபனின் காலத்திலிருந்து (கி.பி. 340) கந்தவர்மன் IV-ன் காலமாக அறியப்படுவது (கி.பி.450-500).
3.28 குருமார் வரிசையின் காலமாக கருதப்படுவது (சாக்கியமுனி முதல் (கி.மு.563) போதிதர்மா வரை (கி.பி.550). மேற்கூரிய காலங்கள் அனைத்தும் கூடி வருவது கால ஒற்றுமை.
அதற்கு முன்பு பல்லவர்கள் சாதவாகனப் பேரரசின் படைத் தலைவர்களாய் இருந்தனர் என்று தெரிகிறது. கி.பி. 80 முதல் கி.பி. 104 வரையில் அரசாண்ட சாதவாகனப் பேரரசனான கௌதமி புத்திர சதகர்ணி சகர், பல்லவர், யவனர் ஆகியவர்களை அழித்தவனென்று வர்ணிக்கப்பட்டான். இதன்மூலம் அலெக்சாண்டர் படையெடுப்பின்போது வந்த யவனர்கள் வடஇந்தியா மட்டுமல்லாது தென்னிந்தியா வரை பரவி, அங்கங்கே படைத் தளபதிகளாய் இருந்தனர் என்பதை அறியலாம்.
இப்படி ஆந்திர நாட்டிலிருந்து வடஇந்தியா வரை பரவியிருந்த மிகப் பெரிய சாதவாகனப் பேரரசு அழிந்தபோது, அதன் பல பகுதிகளையும் ஆங்காங்கு பொறுப்பில் இருந்தவர்கள் ஆளத் தொடங்கினர்.
அப்படித்தான் அந்தப் பேரரசின் தென்கிழக்குப் பகுதியில் பல்லவர்கள் தங்களுடைய ஆட்சியை நிறுவினார்கள். அவர்கள் தங்களைப் பரத்துவாஜ கோத்திரத்தினர் என்று கூறிக்கொண்டனர்.
பல்லவர்கள் பிராமண மதத்தைப் பின்பற்றினார் கள். அவர்கள் ஆட்சி பெற்ற முதல் சில நூற்றாண்டு களில் வெளியிட்ட செப்பேடுகளும் பட்டயங்களும் வடமொழியிலேயே அமைந்திருந்தன. பாரவி, தண்டி போன்ற வடமொழிப் புலவர்களையே ஆதரித்தனர். யாகங்களைச் செய்து தான- தருமங்களையும் செய்தனர்.
முற்காலப் பல்லவனான ஸ்கந்தவர்மன் அரசனாயி ருந்த காலத்தில் பல்லவ ராஜ்ஜியம் வடக்கே கிருஷ்ணா நதி வரையிலும், மேற்கே அரபிக்கடல் வரையிலும் பரவியிருந்தது. இடைக்காலப் பல்லவருள் ஒருவனான குமாரவிஷ்ணு கைநழுவிப் போயிருந்த காஞ்சியைக் கைப்பற்றினான். இவனுக்கு மூன்றாவது மகனாகப் பிறந்தவரே போதிதர்மர் என்று அறியப்பெற்ற புத்த வர்மன் ஆவார்.
கந்தவர்மன் IV-னின் மூன்று மகன்களென அறியப்படுவோர்
1.நந்திவர்மன் I
2.குமாரவிஷ்ணு II
3.புத்தவர்மன் (போதிதர்மா) (பௌத்தவர்மப் பல்லவன்)
11. கால ஒற்றுமை
1. போதிதர்மாவின் காலமென பதிவுகள் கூறுவது (கி.பி.475-550)
2.விஷ்ணுகோபனின் காலத்திலிருந்து (கி.பி. 340) கந்தவர்மன் IV-ன் காலமாக அறியப்படுவது (கி.பி.450-500).
3.28 குருமார் வரிசையின் காலமாக கருதப்படுவது (சாக்கியமுனி முதல் (கி.மு.563) போதிதர்மா வரை (கி.பி.550). மேற்கூரிய காலங்கள் அனைத்தும் கூடி வருவது கால ஒற்றுமை.
போதி தருமன் ஒரு தமிழன். கி.பி.5ஆம் நூற்றாண்டில், காஞ்சியைத் தலநகரமாகக் கொண்டு ஆட்சி புரிந்து வந்த ஒரு பல்லவ அரசனின் 3வது மகன்.சிறந்த வீரன். தற்காப்புக் கலைகளை விசேஷமாக பயின்றவன். அரசு, ஆட்சியை விரும்பாமல் – மனம் சொல்லும் வழியில் செல்கிறான்.பிரஜ்னதரா என்கிற மஹாயான பௌத்த துறவியை தன் குருவாகத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டு ஆன்மிகத்தில் தெளிவு பெறுகிறான்.
புத்த மதத்தை கிழக்கு நாடுகளுக்கு கொண்டு செல்ல விரும்பி, கடல் வழியே - இன்றைய – மலேசியா, இந்தோனேஷியா, வியட்னாம், தாய்லாந்து வழியாக 3 ஆண்டுகள் பயணத்திற்குப் பிறகு கி.பி.527ல் சீனா சென்றடைந்திருக்கிறான். சீனாவில் (போதி) தருமன் – தா மோ என்று அழைக்கப்பட்டிருக்கிறான். தா மோ வை தெற்கு சீனாவை ஆண்டுகொண்டிருந்த அப்போதைய சீன அரசன் வூ வரவேற்று உபசரித்திருக்கிறான். அந்த மன்னனின் தற்பெருமை, அகம்பாவம் ஆகியவற்றை தா மோ வால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. விளைவு -மன்னனின் கோபம், விரோதம். அந்த ராஜ்ஜியத்தை விட்டு வெளியேற உத்திரவு. பின்னர் வட சீனாவிற்கு சென்ற தா மோ, யாங்ட்சி ஆற்றின் கரையில் இருந்த ஷாவோலின் கோயிலை அடைகிறான்.
கோயிலில் இருந்தவர்களின் அழைப்பை முதலில் ஏற்காமல் அருகில் இருந்த மலைக்குகை ஒன்றில் தவம் இருக்க ஆரம்பிக்கிறான். மலைக்குகையில் ஒன்பது ஆண்டுகள் ஒரு சுவற்றின் முன்னால் உட்கார்ந்து கடுமையான தவத்தை மேற்கொள்கிறான். தவத்தின் விளைவாக, புதிய உத்வேகத்தைப் பெற்று, ஷாவோலின் கோயிலில் தன்னை இணைத்துக் கொள்கிறான். ஷாவோலின் பள்ளியில், பிள்ளைகளுக்கு பௌத்தம், தியானம் மற்றும் தற்காப்புக் கலைகளைச் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறான். (சீனாவில் தா மோ ) சீனாவில் புத்த மதம் பரவ, உறுதிப்பட முக்கிய காரணமாக இருந்தவன் இங்கிருந்து சென்ற தமிழன் போதி தருமன். போதி தருமன் என்கிற தமிழனால் உருவகம் பெற்றது தான் ஜென் புத்த மதம். புத்தரின் 28வது நேரடி சீடராக தருமனை சீனர்கள் ஏற்றுக்கொண்டார்கள். பின்னர் ஜப்பானிலும் -வேறு வடிவங்களில் தருமன் புகழ் பெற்றான்.ஜப்பானில், அவன் அதிருஷ்டத்தைத் தருபவனாகக் கொண்டாடப்பட்டான்.
சீனாவிலும், ஜப்பானிலும் இன்றும் தாமோ வுக்கு ஏகப்பட்ட கோயில்கள் இருக்கின்றன. தருமனது முடிவு பற்றி வெவ்வேறு கதைகள் வழங்குகின்றன.அவன் 150 வயது வரை வாழ்ந்ததாகவும், இறந்த பிறகு ஜியாங் மலைச்சரிவில் புதைக்கப்பட்டதாகவும் ஒரு வரலாறு கூறுகிறது.ஆனால் அவனைப் புதைத்து 3 ஆண்டுகள் கழித்து, பாமியன் மலையருகே,கையில் ஒற்றைச் செருப்புடன் சென்று கொண்டிருந்த தருமாவைக் கண்டதாக, வெய் அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒருவர் கூறி இருக்கிறார். எங்கே போகிறீர்கள் என்று அவர் கேட்டதற்கு, தர்மா “என் வீட்டிற்கு செல்கிறேன்” என்று சொன்னாராம். சந்தேகப்பட்ட மற்றவர்கள் தருமனின் கல்லறையை திறந்து பார்த்தபோது, அங்கே ஒற்றைச் செருப்பு மட்டுமே இருந்ததாகவும், தர்மாவின் உடலைக் காணவில்லை என்றும் ஒரு வரலாறு கூறுகிறது. போதி தருமன் பற்றிய வரலாற்றுக்கு சீனாவிலும், ஜப்பானிலும் பல வடிவங்கள் இருந்தாலும், அடிப்படையில் அவன் தமிழ் நாட்டில் காஞ்சியிலிருந்து சென்றவன் என்பதும், சீனாவில் ஜென் புத்த மதமும், தற்காப்புக் கலையை சொல்லிக் கொடுக்கும் ஷாவோலின் பள்ளியும் உருவாக அவன் முக்கிய காரணமாக இருந்தான் என்பதும் வரலாற்றில் ஒரே மாதிரி தான் கூறப்பட்டுள்ளன. உண்மையில் மிகவும் பெருமையாக இருக்கிறது.
அதே சமயம் வருத்தமாகவும் இருக்கிறது. சீன வரலாற்றில், ஜப்பானிய வரலாற்றில் இடம் பெற்றிருக்கும் ஒரு தமிழனைப் பற்றிய வரலாறு - தமிழ் நாட்டின் வரலாற்றில் காணப்படவில்லையே.
சீனாவில் பௌத்த மதம் செல்வாக்கோடு திகழ்ந்த போதிலும் அதற்கு புத்துயிர் ஊட்ட வேண்டியிருந்தது. எனவே சீனாவின் தென்பகுதியை ஆண்ட லொயாங் அரச மரபைச் சேர்ந்த சக்கரவர்த்தி வு டியின் வேண்டு கோளுக்கு இணங்க, 27-ஆவது குரு பரம்பரையைச் சேர்ந்த பிரஜ்னதாரா என்பவர் தமது சீடரான போதிதர்மாவை அங்கு செல்லும்படி கட்டளையிட்டார்.
அவர் கட்டளையை ஏற்று கடல்வழியாக சீனா புறப் பட்ட போதிதர்மா ஜாவா வழியாகக் கான்டன் துறைமுகத்தை அடைந்தார். அங்கிருந்து நான்ஜிங் சென்றவரை சக்கரவர்த்தி வு டியே நேரில் சென்று வரவேற்றார். பெரிய கண்கள், ஆக்ரோஷமான முகம், அச்சந்தரும் தோற்றம், கையில் நீளமான தடியுடன் போதிதர்மாவைப் பார்த்த சக்கரவர்த்திக்கு அச்சம் பிறந்தது.
அரண்மனையிலேயே தங்கும்படி சக்கரவர்த்தி கேட்டுக்கொண்டும் மறுத்துவிட்ட போதிதர்மர் ஷாங் மலையில் உள்ள ஷாவோலின் கோவிலுக்குச் சென்று தங்குகிறார். விடியற்காலையில் தனியே வந்து சக்கரவர்த்தி யைப் பார்த்து "மனதைத் தேடிக் கண்டுபிடி' என்று சொல்லி தியானத்தில் அமரச் சொல்லுகிறார். தியானத்தில் தன்னை மறந்து போகும் சக்கர வர்த்தியைப் பாராட்டுகிறார்.
அதன்பிறகு அந்த மலையில் உள்ள சிறிய குகை ஒன்றில் புகுந்து அதன் சுவரைப் பார்த்தபடி அமர்ந்து கொள்கிறார். சுமார் ஒன்பது வருடங்கள் தியானத்தில் இருக்கும் அவரை ஹியூகி என்பவன் திரும்பி அனைவரையும் பார்க்கும்படிச் செய்கிறான். அவனையே முதல் சீடனாக ஏற்றுக்கொள்கிறார்.
அதன்பிறகு மேலும் மூன்று சீடர்கள் சேருகிறார்கள்.
ஷாவோலின் துறவிகள் தங்களைத் தற்காத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்று விரும்பிய போதி தர்மா தென்னிந்தியக் களரிச் சண்டை முறையை சீன நாட்டில் அன்றிருந்த சண்டை முறையோடு கலந்து குங்ஃபூ என்ற தற்காப்புக் கலையை உருவாக்கி அனைவருக்கும் கற்றுத் தந்தார்.
துறவிகள் தங்கள் உடலை ஆரோக்கியமாக வைத்துக் கொள்ள முற்றிலும் புதிய "டாய்சீ' என்ற நடனக் கலை யைக் கற்றுத் தந்தார். ஸென் என்னும் புதிய தியான முறையைக் கண்டுபிடித்து சீனாவில் புகுத்தினார். ஷாவோலின் துறவிகள் கட்டாயம் வைத்தியம் செய்யத் தெரிந்திருக்க வேண்டுமென்று எண்ணி அதையும் கற்றுக்கொடுத்தார். இவருடைய முறைகள் சீனா முழுவதும் பிரபலமானது.
தனக்குப் பிறகு தான் கண்டுபிடித்தவற்றைத் தொடர்ந்து பரப்புவதற்கு வாரிசு ஒருவரை நியமிக்க எண்ணி, முதல் சீடனான ஹியூகியைத் தேர்ந்தெடுத்து அறிவிப்பும் செய்தார். அதனால் பொறாமையும் சினமும் கொண்ட மற்ற மூன்று சீடர்களில் ஒருவன் அன்றி ரவு அவருடைய உணவில் விஷத்தை வைத்துவிட்டான்.
போதிதர்மா இறந்ததும் அவருக்கு நினைவுச் சின்னம் எழுப்பப்பட்டது. அவர் இறந்த சில நாட்கள் கழித்து இமயமலையின் சாரல் பக்கமாக போதிதர்மரைப் போன்ற ஒருவர் தடியோடு சென்றதைப் பார்த்ததாகச் சிலர் சொன்னார்கள்.
துறவிகள் எப்பொழுதும் விழிப்போடு இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகப் தன்னுடைய கண்ணிமைகளில் இருந்து பிடுங்கி எறிந்த உரோமங்களே தேயிலைச் செடிகளாக முளைத்தன என்று ஒரு செய்தியும் சீனா வில் உலவுகிறது. என்ஸைக்ளோபிடியா ஆப்பிரிட் டானிக்காவிலும் இந்தச் செய்தி இருக்கிறது.
மேலே உள்ள செய்திகள் சரித்திரத்தின் அடிப்படை யில் தரப்பட்டன. போதிதர்மர் தமிழரா அல்லவா என்ற விவாதத்திற்குள் நுழைய நான் விரும்பவில்லை. இன்று உலகிலுள்ள மக்களில் பெரும்பாலோர் பல்வேறு கட்டங்களில் மாற்றாரின் தாக்குதலுக்கு ஆளாகி தனித் தன்மையை இழந்துவிட்டிருக்கிறார்கள் என்பதே ஆராய்ச்சியாளரின் துணிபு.
புத்த மதத்தை கிழக்கு நாடுகளுக்கு கொண்டு செல்ல விரும்பி, கடல் வழியே - இன்றைய – மலேசியா, இந்தோனேஷியா, வியட்னாம், தாய்லாந்து வழியாக 3 ஆண்டுகள் பயணத்திற்குப் பிறகு கி.பி.527ல் சீனா சென்றடைந்திருக்கிறான். சீனாவில் (போதி) தருமன் – தா மோ என்று அழைக்கப்பட்டிருக்கிறான். தா மோ வை தெற்கு சீனாவை ஆண்டுகொண்டிருந்த அப்போதைய சீன அரசன் வூ வரவேற்று உபசரித்திருக்கிறான். அந்த மன்னனின் தற்பெருமை, அகம்பாவம் ஆகியவற்றை தா மோ வால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. விளைவு -மன்னனின் கோபம், விரோதம். அந்த ராஜ்ஜியத்தை விட்டு வெளியேற உத்திரவு. பின்னர் வட சீனாவிற்கு சென்ற தா மோ, யாங்ட்சி ஆற்றின் கரையில் இருந்த ஷாவோலின் கோயிலை அடைகிறான்.
கோயிலில் இருந்தவர்களின் அழைப்பை முதலில் ஏற்காமல் அருகில் இருந்த மலைக்குகை ஒன்றில் தவம் இருக்க ஆரம்பிக்கிறான். மலைக்குகையில் ஒன்பது ஆண்டுகள் ஒரு சுவற்றின் முன்னால் உட்கார்ந்து கடுமையான தவத்தை மேற்கொள்கிறான். தவத்தின் விளைவாக, புதிய உத்வேகத்தைப் பெற்று, ஷாவோலின் கோயிலில் தன்னை இணைத்துக் கொள்கிறான். ஷாவோலின் பள்ளியில், பிள்ளைகளுக்கு பௌத்தம், தியானம் மற்றும் தற்காப்புக் கலைகளைச் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறான். (சீனாவில் தா மோ ) சீனாவில் புத்த மதம் பரவ, உறுதிப்பட முக்கிய காரணமாக இருந்தவன் இங்கிருந்து சென்ற தமிழன் போதி தருமன். போதி தருமன் என்கிற தமிழனால் உருவகம் பெற்றது தான் ஜென் புத்த மதம். புத்தரின் 28வது நேரடி சீடராக தருமனை சீனர்கள் ஏற்றுக்கொண்டார்கள். பின்னர் ஜப்பானிலும் -வேறு வடிவங்களில் தருமன் புகழ் பெற்றான்.ஜப்பானில், அவன் அதிருஷ்டத்தைத் தருபவனாகக் கொண்டாடப்பட்டான்.
சீனாவிலும், ஜப்பானிலும் இன்றும் தாமோ வுக்கு ஏகப்பட்ட கோயில்கள் இருக்கின்றன. தருமனது முடிவு பற்றி வெவ்வேறு கதைகள் வழங்குகின்றன.அவன் 150 வயது வரை வாழ்ந்ததாகவும், இறந்த பிறகு ஜியாங் மலைச்சரிவில் புதைக்கப்பட்டதாகவும் ஒரு வரலாறு கூறுகிறது.ஆனால் அவனைப் புதைத்து 3 ஆண்டுகள் கழித்து, பாமியன் மலையருகே,கையில் ஒற்றைச் செருப்புடன் சென்று கொண்டிருந்த தருமாவைக் கண்டதாக, வெய் அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒருவர் கூறி இருக்கிறார். எங்கே போகிறீர்கள் என்று அவர் கேட்டதற்கு, தர்மா “என் வீட்டிற்கு செல்கிறேன்” என்று சொன்னாராம். சந்தேகப்பட்ட மற்றவர்கள் தருமனின் கல்லறையை திறந்து பார்த்தபோது, அங்கே ஒற்றைச் செருப்பு மட்டுமே இருந்ததாகவும், தர்மாவின் உடலைக் காணவில்லை என்றும் ஒரு வரலாறு கூறுகிறது. போதி தருமன் பற்றிய வரலாற்றுக்கு சீனாவிலும், ஜப்பானிலும் பல வடிவங்கள் இருந்தாலும், அடிப்படையில் அவன் தமிழ் நாட்டில் காஞ்சியிலிருந்து சென்றவன் என்பதும், சீனாவில் ஜென் புத்த மதமும், தற்காப்புக் கலையை சொல்லிக் கொடுக்கும் ஷாவோலின் பள்ளியும் உருவாக அவன் முக்கிய காரணமாக இருந்தான் என்பதும் வரலாற்றில் ஒரே மாதிரி தான் கூறப்பட்டுள்ளன. உண்மையில் மிகவும் பெருமையாக இருக்கிறது.
அதே சமயம் வருத்தமாகவும் இருக்கிறது. சீன வரலாற்றில், ஜப்பானிய வரலாற்றில் இடம் பெற்றிருக்கும் ஒரு தமிழனைப் பற்றிய வரலாறு - தமிழ் நாட்டின் வரலாற்றில் காணப்படவில்லையே.
சீனாவில் பௌத்த மதம் செல்வாக்கோடு திகழ்ந்த போதிலும் அதற்கு புத்துயிர் ஊட்ட வேண்டியிருந்தது. எனவே சீனாவின் தென்பகுதியை ஆண்ட லொயாங் அரச மரபைச் சேர்ந்த சக்கரவர்த்தி வு டியின் வேண்டு கோளுக்கு இணங்க, 27-ஆவது குரு பரம்பரையைச் சேர்ந்த பிரஜ்னதாரா என்பவர் தமது சீடரான போதிதர்மாவை அங்கு செல்லும்படி கட்டளையிட்டார்.
அவர் கட்டளையை ஏற்று கடல்வழியாக சீனா புறப் பட்ட போதிதர்மா ஜாவா வழியாகக் கான்டன் துறைமுகத்தை அடைந்தார். அங்கிருந்து நான்ஜிங் சென்றவரை சக்கரவர்த்தி வு டியே நேரில் சென்று வரவேற்றார். பெரிய கண்கள், ஆக்ரோஷமான முகம், அச்சந்தரும் தோற்றம், கையில் நீளமான தடியுடன் போதிதர்மாவைப் பார்த்த சக்கரவர்த்திக்கு அச்சம் பிறந்தது.
அரண்மனையிலேயே தங்கும்படி சக்கரவர்த்தி கேட்டுக்கொண்டும் மறுத்துவிட்ட போதிதர்மர் ஷாங் மலையில் உள்ள ஷாவோலின் கோவிலுக்குச் சென்று தங்குகிறார். விடியற்காலையில் தனியே வந்து சக்கரவர்த்தி யைப் பார்த்து "மனதைத் தேடிக் கண்டுபிடி' என்று சொல்லி தியானத்தில் அமரச் சொல்லுகிறார். தியானத்தில் தன்னை மறந்து போகும் சக்கர வர்த்தியைப் பாராட்டுகிறார்.
அதன்பிறகு அந்த மலையில் உள்ள சிறிய குகை ஒன்றில் புகுந்து அதன் சுவரைப் பார்த்தபடி அமர்ந்து கொள்கிறார். சுமார் ஒன்பது வருடங்கள் தியானத்தில் இருக்கும் அவரை ஹியூகி என்பவன் திரும்பி அனைவரையும் பார்க்கும்படிச் செய்கிறான். அவனையே முதல் சீடனாக ஏற்றுக்கொள்கிறார்.
அதன்பிறகு மேலும் மூன்று சீடர்கள் சேருகிறார்கள்.
ஷாவோலின் துறவிகள் தங்களைத் தற்காத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்று விரும்பிய போதி தர்மா தென்னிந்தியக் களரிச் சண்டை முறையை சீன நாட்டில் அன்றிருந்த சண்டை முறையோடு கலந்து குங்ஃபூ என்ற தற்காப்புக் கலையை உருவாக்கி அனைவருக்கும் கற்றுத் தந்தார்.
துறவிகள் தங்கள் உடலை ஆரோக்கியமாக வைத்துக் கொள்ள முற்றிலும் புதிய "டாய்சீ' என்ற நடனக் கலை யைக் கற்றுத் தந்தார். ஸென் என்னும் புதிய தியான முறையைக் கண்டுபிடித்து சீனாவில் புகுத்தினார். ஷாவோலின் துறவிகள் கட்டாயம் வைத்தியம் செய்யத் தெரிந்திருக்க வேண்டுமென்று எண்ணி அதையும் கற்றுக்கொடுத்தார். இவருடைய முறைகள் சீனா முழுவதும் பிரபலமானது.
தனக்குப் பிறகு தான் கண்டுபிடித்தவற்றைத் தொடர்ந்து பரப்புவதற்கு வாரிசு ஒருவரை நியமிக்க எண்ணி, முதல் சீடனான ஹியூகியைத் தேர்ந்தெடுத்து அறிவிப்பும் செய்தார். அதனால் பொறாமையும் சினமும் கொண்ட மற்ற மூன்று சீடர்களில் ஒருவன் அன்றி ரவு அவருடைய உணவில் விஷத்தை வைத்துவிட்டான்.
போதிதர்மா இறந்ததும் அவருக்கு நினைவுச் சின்னம் எழுப்பப்பட்டது. அவர் இறந்த சில நாட்கள் கழித்து இமயமலையின் சாரல் பக்கமாக போதிதர்மரைப் போன்ற ஒருவர் தடியோடு சென்றதைப் பார்த்ததாகச் சிலர் சொன்னார்கள்.
துறவிகள் எப்பொழுதும் விழிப்போடு இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகப் தன்னுடைய கண்ணிமைகளில் இருந்து பிடுங்கி எறிந்த உரோமங்களே தேயிலைச் செடிகளாக முளைத்தன என்று ஒரு செய்தியும் சீனா வில் உலவுகிறது. என்ஸைக்ளோபிடியா ஆப்பிரிட் டானிக்காவிலும் இந்தச் செய்தி இருக்கிறது.
மேலே உள்ள செய்திகள் சரித்திரத்தின் அடிப்படை யில் தரப்பட்டன. போதிதர்மர் தமிழரா அல்லவா என்ற விவாதத்திற்குள் நுழைய நான் விரும்பவில்லை. இன்று உலகிலுள்ள மக்களில் பெரும்பாலோர் பல்வேறு கட்டங்களில் மாற்றாரின் தாக்குதலுக்கு ஆளாகி தனித் தன்மையை இழந்துவிட்டிருக்கிறார்கள் என்பதே ஆராய்ச்சியாளரின் துணிபு.
சீன வரலாற்றில், ஜப்பானிய வரலாற்றில் இடம் பெற்றிருக்கும் ஒரு தமிழனைப் பற்றிய வரலாறு !!!
போதிதர்மாவை நான் நேசிப்பது அவர் ஒரு தமிழர் என்பதற்காகவோ அல்லது குங்ஃபூ கலைக்காகவோ அல்ல. அவரின் ஞானத்திற்காகத்தான். ‘மனதிலிருந்து விடுதலை அடைய வேண்டியதில்லை. மனதிற்குள் ஆழ்ந்து ஆழ்ந்து போய்க்கொண்டே இருங்கள். இறுதியில் மனமே புத்தராக இருப்பதைக் காண்பீர்கள். மனதின் எதார்த்த நிலையே ஞானம்தான்” என்பதுதான் அவரது போதனைகளின் சாரம். மனம் என்பது ஆறாம் அறிவாகச் சொல்லப்படுகிறது. ஏழாம் அறிவு என்பது மனத்திற்கு அப்பால் உள்ளதல்ல. மனம் தன் எதார்த்த நிலையை அடைவதாகும் என்று சொன்னவர் அவர். அந்த நிலையை அடையும்போது மனத்தின் உண்மையான ஆற்றல் வெளிப்படும். கால-இடத் தளைகளிலிருந்து விடுதலை கிடைக்கும்.
மிண்டும் அடுத்த பதிவில் சந்திப்போம்......
கருத்துகள்